فلق
پشت پای تیرهء شب
که جهان را سیاه می خواندند
همچئ یاسی خندان
عطر صبح را به جهان می پاشید
و نسیم
با سرانگشت نمینِ شبنم
چهرهء صبح را می آراست
که زمین از سر شوق آه کشید
خواب بود آنچه جهان را آشفت
خواب نه
- کابوس بود
روز شد
خور آمد...
پشت پای تیرهء شب
که جهان را سیاه می خواندند
همچئ یاسی خندان
عطر صبح را به جهان می پاشید
و نسیم
با سرانگشت نمینِ شبنم
چهرهء صبح را می آراست
که زمین از سر شوق آه کشید
خواب بود آنچه جهان را آشفت
خواب نه
- کابوس بود
روز شد
خور آمد...
No comments:
Post a Comment