وسيله ای برای عاشقی

به روزی می انديشم
که دوستش داشتم
او را
که نمی دانم چندساله بودم
دوستش داشتم
و می پنداشتم احساسم
تا روز مرگ با من خواهد ماند
که نماند

به روزی می انديشم
که در آغوشم گرفت
او
و بارديگر عاشق بودم
و می پنداشتم اين گرما
شيرين ترين احساس ابدی است
که نبود

به روزی می انديشم
که نوش داروی سحرآميز عشقم
در بلور احساس شکست و هدر رفت
و می پنداشتم
چه کسی خواهد بود؟
او که بدون اسب خواهد آمد
و مرا که در بلندترين اتاق قلعه حبس نيستم
به خود فرا خواهد خواند!

و به روزی می انديشم
که گرمای آغوش عشق
سينه ام را گرم کرد
و اينبار
می دانستم که يار
تا ابد خواهد ماند
زيرا اين
چيزی نيست جز جريان ساده عاشقی
و اينبار وسيله است که هدف را می سازد
اسباب
آنچه هويت می بازد و رنگ به رنگ می شود
چه اهميتی دارد

به روزی می انديشم که عاشم، معشوقم ، عشقم
...که هستم

موهبت ری کی

ريشه هايم تا عمق خاک سر می خورد
و شاخه هايم تا اوج آسمان
بدنم جهان تازه ای بود
که با موهبتی آشنا می شد
و عشق
از کف دستهايم به بيرون می پاشيد
و من رها شده از من
مراقبه ای می گذراندم
به عظمت جشنی بر پا تا ابدالی الاباد

در اعماق احساسات ناشناخته ام
آنجا که مرز ترس و عشق مبهم است
و آنجا که دلتنگی و اميد در جنگند
هرلحظه آبستن احوالات جديدی هستم
که هربار خود هم با آنها زاده می شوم
از نو
نو به نو
مثل آبشاری
مثل درختی
و همچون عاشقی
مستاصل از تصميم
ترسيده از فردا

ولی جريان خنک و گرم
از عمق خاک تا اوج سپهر
در قلبم چنان در هم غلتيده اند
که دو دلداده پس از مدتها دوری
و از ارتعاش عاشقانه آنها
ذره ذره وجودم مرتعش از نور
می جوشد و
به مانند رگی سرخ
اين جريان گرم را به پيش می برد
تا بتپد

ای جريان عظيم تمام عيار
مرا در خود ببلع
که جزئی از تو باشم
برای عشق ورزيدن و عشق دادن
برای گرم شدن
و برای زنده بودن

گرگ و ميش

شب است اينجا و طوفان است و باران
منم تنها و بی خواب
سرم پر از هوای خاطراتم
دلم پر از شک و آشوب و بی تاب

نفسهايم به سردی می نشينند
به روی شيشهء تاريک و نمناک
نمی دانم کسی در پشت در فرياد می کرد؟
به در کوبيد؟
يا من را صدا کرد؟
صدای تندر و باران و باد است٬
و يا افکار من بود
که نامم را چنين واضح
به آواز کلامش کرد پژواک

دلم تنگ است و اين سختی به پيش است
سرم گرم است و از اميد روشن
و فردا
باز هم اين آسمان آبی و آرام
!چنانکه هرگزش اينسان نبودست
همانند جهان مغز و قلبم
... زمان ازدواج گرگ و ميش است

از نو

چه کسی می گويد تنها حشرات و برخی خزندگان پوست می اندازند؟
من انسانی هستم که بارها پوسته قديمی را شکافته و از نو متولد شده
من ققنوسم
من منم فارغ از من و گلاويز من
وه که چه شيرين است از نو چشم گشودن

رازهای جوانی من

خزر زيبا
خزر خاکستری رنگ بی رحم
رازهايی که در خود بلعيده ای
به ترفند سرانگشتی برگردان
يادت بيايد آن پشيمانی از
نوشيدن بيش از حد را
من کنارت بودم و در آغوشم بودی
نترس
رازهايی که فرو داده ای فرياد کن
من تو را می بينم
و خودم را که چقدر معصومم
و چقدر شيفته و ساده و مست

خزر زيبا
ای خزر کهن
نوشته های من را که بر ساحلت ليسيدی
مزه مزه کن
ترش بود با شيرين؟ تلخ بود يا بی طعم؟
عشق بودعشق٬ همه
به همان بی طعمی و همان خوش طعمی
که نمی دانستم
طعم يک بوسهء پر احساس است

خزر آشوب زده
خزر سرد مخوف
خزر وسوسه بار
برقص و اين رقص را تا هميشه ادامه بده
چراکه همه آن رازها را هضم کرده ای
و همه آن طعم ها را فراموش

هر روز زوجهای جديدی
بر ساحلت رازهای خود را به تو می خورانند
و توی هر روز مست
و تويی که هرگز
نخواهی فهميد
لذت يک جرعه شراب را
محرومی از درک مستی
آن هنگام که ”ديگری“٬ مست معشوق است
تو محکومی به هشياری

خزر زيبای من
خزر خاکستری بی رحم
رازهای جوانی مرا که در خود بلعيده ای به تو می بخشم
آنها را تا هميشه با خود نگهدار

روز آفتابی

بر روی تاقچه وجودم
قابهای کوچک و بزرگ چيده شده اند
به رنگهای مختلف
با عکسهای مختلف
و نسيم عشق به زندگی از
پنجره دلم به درون خانه وجودم وارد می شود
هوا آفتابی است
من گرمم و آرام
هر از چندگاهی ابرها ميآيند و
چند روزی طوفان است که جهانم را
مرطوب می کند و تيره

اما من
فردا
در پس روز جديد آفتابی
پنجره دلم را باز دوباره خواهم گشود
تا نسيم فرح بخش عاشقی وارد شود
و خاک چهره قابها را خواهم گرفت
و باز همه جا را آب و جارو خواهم کرد

وسوسه

شما ای ميکده های شب بيدار
مستی را فرياد نکنيد
منم من
شراب کهنه يکتايی که
می توانستم او را با طعم خود مست کنم

برويد ای زيبارويان پياله به دست
گيسوانتان را جای ديگر بر باد دهيد
منم من
الهه ای با گيسوان شب و چشمان شب
منم که می دانستم زمزمه رقص هم نفسی را

او را به خود مخوانيد ای دختران خداوند عشق
منم من
دختر نارنج و ترنج
منم که هر نيمه شب از پوسته کهنه درختی به
دختر زيبايی بدل می شوم تا در آغوشم تنها او را گرم کنم
او را
که از اعماق زمان به من بازگردانده شد
تا لختی به معشوقه گی اش مفتخر باشم
او که خداوند زروان به من بازگرداند
تا به ياد آورم تولد نور و سايه را در قلبم

و من زروانم که از عشق
اهورا را د ربطن می پرورم
و از ترس اهريمن را
در هم بپيچيد ای عشق و درد
ای نور و سايه
و در من توازنی بيافرينيد
سزاوار عاشقی و قدرت والای عشق ورزی
شما را به خود وامی گذارم
ساقيان سيمين بر
چراکه حتی اگر ونوس به ياری شما بيايد
باز من او را به شما نخواهم بخشيد نخواهم باخت
او که هرگز ديوانه ای همچون من نخواهد يافت

ترک روزمره گی شيرين

خواستم کنده شوم
از من و منهای قديمم
خواستم عادت من بودن من
ترک شود
دور شوم از همه تکرار عزيز
ولی می ترسيدم
از ترک روزمره گی شيرينی
که زندگی می خواندمش
و چه اعتياد مطبوعی است
اعتياد به من خود داشتن
من معتاد به من
عادت نامحسوسی است
که در آن غوطه وران
شاد
می زيستم و بی خبر از وحشت خود
مفتخر از نو به نو تکرار شدن
مسخره دوره تکرار نفس
لذت ساکن من بودنم از اين عمق سکون
و چه شيرين است اين نشئه خود بودن
و از پله هر روزه اين دهر فرا رفتن و
خوش بودن و
خنديدن و بودن
و خوابيدن و فردا شدن و
باز همين دور و تسلسل تا
مرگ
چه کسی پيش نهاد منجنيق کنجکاوی را پيش پای من
که چنين به ترک دردناک اعتيادم بکشد
تا شيرينی زندگی و عاشقی از رگهايم خارج شود
و امروز
در تجسم ترک آن عادت مطلوب
از ميان پاره های پوسته قديمی
متولد می شوم
من تازه
و چنين است از نو معتاد شدن
به جهان اينجا
به همين زندگی و روز و شب و اين من نو

خبری از راه دور

آه انتظار
انتظار نامه ای از فلان امتحان
انتظار پاسخی از بهمان دانشگاه
چشم انتظار جعبه پستی جلوی خانه
منتظر صفحه ای نامه الکترونيکی در صندوق نامه های الکترونيکی
قلبم در اضطراب خبرهای از راه دور
گوشم در نگرانی نشنيدن احتمالی زنگ تلفن
وای
وای
وای
...از اين دوری و بی خبری بيزارم

سوساليتو

ميان خواب و بيداری
بر روی نيمکت چوبی نشسته ام
و از نوازش خنک نسيم و سايش گرم آفتاب بر پوست بدنم
با گوشی به آوای موجهای ليسنده ساحل
و نگاهی به افق دور افکار پيچاپيچم
به ياد نمی آورم که در کجای اين آبی بلند قرار يافته ام
قايقهای سفيد با دکلهای سفيد
بندر را مانند تخت مرتاضان هندی کرده اند
مرغهای ماهيخوار از دور فرياد می زنند
خانه های کوچک همچون لکه های سفيد ميان سبزی درختان
پله پله از تپه بالا رفته اند
آنسوی کره زمين
جايی که اکنون خورشيد نمی تواند ببيند
عزيزان من در خوابند
مادرم پدرم برادرم
دوستان و همراهانم
و محبوبی که شعله عشقش مدتی است به خاکستر رسيده است
خاکستری سرخ که گاهی با تقه ای از درون مرا به خود فرا می خواند
با هرنفس انگار تک تک آنها را فرياد می کنم
صدای موتور قايقی مرا به خود آورده است
!عجب جای زيبايی است سوساليتو

دوره نه ساله سوم شروع شد

دوره نه ساله سوم شروع شد
و سكوت
تمام جهانم را تسخير مي كرد
خيره به مسير بودم و تعجب
ترس هميشگي ام را تبخير مي كرد
وه كه چه تعجب زيبايي بود
و چه دلهره اي
كه در اين راه پر از پيچ جديد
پسِ هر بار كه مي پيچيدم
چه دره و آسماني انتظارم را مي كشيد
و من نترسيدم
ايزدم قبل از شروع
بالهايم را گشود
و اين هديه زاد روز تولدم بود
اولين بال و پري بود كه مي گستردم
با نگاهي كه به راهم داشتم
به همان راه قديمي كه در آن گام زدم
ده دو و شش سال عزيز
روي بر گرداندم
بالها گستردم
و پريدم
و چه دنياي جديدي است در اين پهنه آرام و بلند
وه چه بادي
و چه كوه هاي بلندي
و چه همراهاني
در مسيري كه در آن بال زدم
نوك يك كوه بلند
با عقابي چشم در چشم شديم
منِ نوپا
او كه پر قدرت و دانايي بود
من شيدا
او كه تنها و به اين بي كسيش وابسته
چند روزي نگذشت
كه نفسهايم با عطر عقاب پر شده بود
من و آغاز مسير
و عقابي كه برايم عشقش
هيچ جز درد نبود
پر كشيدم
رفتم
و گذشتم با اشك
و عقابي كه نمي دانم آيا
ياد آن چند صباح خواهد ماند
زير لب مي گفتم
"مرا در خاطرت بسپار.."
روبرويم دره و كوه جديدي قد علم كردست
فقط بايد دو هفته بال زد
تنها دو هفته مانده و
من ماندم و
دو بال سفيد كه ايزدم داده

جادويي كه گذشت

عجب جادوي بي مثلي
كه قلب من
دگر در سينه من نيست
كه هم دورم و هم نزديك
كه اين پيكر دگر گويا تن من نيست
كه گويا قلب و روحم داخل تن نيست
چه شد اين آسمان يك روزه آبي شد؟
چه شد طعم زمان شيرين
چه شد عطر نفسهايم پر از بوي اقاقي شد؟
چو ققنوسي كه بر شعله نشسته
آتشي آمد
تمام بند بند و پر پرم را سوخت
دوباره آمدم دنيا
دوباره باز كردم چشم
عجب دنياي پر جادوي آرامي
چه شيرين عشق را با سوزني زرين
به حجم قلب و روحم دوخت

کوچ بزرگ

من قسم می خوردم

هم به عشق

هم به یار

هم به زیبایی دنیای عجیبی که نمی شناختمش

همچو یک بره بی دغدغه

_ سرمست_

می جهیدم هرسو

می چریدم هر سو

همه جا پر بود از رنگ بهار

من آرام و صبور

من و آن جشن و سرور

ولی یکدم یک روز

باد شد طوفان شد

چه کسی بود که با مشت به در می کوبید؟

چه کسی بود که آمد؟

چه کسی بود که رفت؟

چه صدایی؟ چه صلایی؟

چه هیاهوی مهیبی

چه غمی

و چه چیزی مانده؟

من عاشق

من مست

من آواره دور

دورتر از این چراگاه عظیم

من آواره آن سبزی غربت زدگان

روی در پس

باد بود و بوران

روی در پیش

ترس بود و کوران

من تنها

من بی جوش و خروش

چه کسی می داند

شاید امروز شود روز نخست فردا

چه کسی می ماند

بعد ازاین کوچ بزرگ و تنها

بعد از این حیرت و بی سامانی

بعد از آن عشق عظیم فانی

بعد از این ترک عزیزان

به اشک

چه کسی یاد من و عاشق من خواهد ماند

بعد از این کوچ بزرگ